Literatur und Sachbuch
 presse

»Es ware moh« Josef Peil

Märcher uff Hunsrücker Platt

 

De Froschkönich ore de eisern Heinrich

In alte Zeit, wie es Wünsche noch geholef hot, war en Könich, de hatt Mädcher, äns schöner wie’s anner. Die jüngst awer war so schön, dass sogar die Sunn, wo doch so viel schun gesiehn hot, sich wunnere musst, so oft se ehr ins Gesiecht geschien hot. Nächst beim Schloss war en großer dunkler Wald unn mitte­drin unner me alte Linnebaam en Brunne. Wenn nou de Daach arich häß war, is die jüngst Prinzessin nous in de Wald unn hot sich an de Rand vun dem kühle Brunne gehuckt. Unn wenn’s ehr langweilich war, hot se en golden Kuchel genomm, in die Luft geworef unn wiere gegappt. Das war ehr Lieblingsspiel.
Nou is es moh passeert, dass die golden Kuchel nitt der Prinzessin in de Hänncher gefall is. Se is uff de Borem geschlahn unn ausgerechent in de Brunne gerollt. Die Prinzessin hot der Kuchel nohgeguckt, awer die is verschwunn, unn de Brunne war arich tief, so tief, dass mer käne Grund gesiehn hot.
Do hot die Prinzessin aangefang ze kreische, immer lauter unn konnt sich gar nitt meh inkriehe. Wie se so gejomert hot, hot uff ämoh jemand geruf: »Was host dou nor, Könichstoochter? Dou schreist jo, dass en Stän könnt weich were.«
Se hot sich umgeguckt unn en Frosch gesiehn, wo seine dicke hässliche Kopp aus dem Wasser gestreckt hot. »Och dou bist’s, alter Wasserpatscher«, saht se, »eich kreische wehe meiner golden Kuchel, wo mer in de Brunne gefall is.«
»Sei still, hör uff ze kreische«, hot de Frosch ehr aangebot, »eich kann der helfe. Awer was gist de mer, wenn eich dei Spielzeich wiere hoch hule?«
»Was de honn willst, liewer Frosch«, saht se, »mei Klärer, mei Perle unn Edelstän, aach noch die golden Kron vun meinem Kopp.«
Awer de Frosch hot de Kopp geschierelt: »Dei Klärer, dei Perle unn Edelstän unn dei golden Kron, die mah eich gar nitt. Aber wenn dou meich lieb honn willst unn eich bei der unn deine Spielkamerad sin derf, wenn eich an deinem Tischje newer der sitze, vun deinem goldene Tellerche esse, aus deinem Becherche trinke, in deinem Bettche schlofe derf, dann will eich nunner steihe unn die golden Kuchel for deich hoch hule!«
»Och jo«, saht se, »eich verspreche der alles, was dou willst, wenn dou mer nor die Kuchel wiere brengst.« Se daacht awer, de äämfällich Frosch kann schwetze, was er will, de huckt doch im Wasser bei seiner Gesellschaft unn quakt, de kann doch nitt mit Mensche freind sinn.
Wie de Frosch de Prinzessin ehr Verspreche hatt, is er unner Wasser, kam noh me Weilche wiere ruffer, hatt die Kuchel im Maul unn hot se ins Gras geworef. Die Prinzessin hatt de größte Spaß, wie se ehr Spielgescherr wiere gesiehn hot, hot’s uffgeroff unn is hortich fort gesprung.
»Da wart doch!«, hot de Frosch geruf. »Nemm mich mit, eich kann nitt so laafe wie dou!«
Awer was hot’s em geholef, dass er sei Quaak quaak so laut geschreit hot, wie er nor konnt. Die Prinzessin hot nitt druff gehort, is häm gelaaf unn hatt de Frosch hortich vergess.
De nächste Daach, wie se sich mit dem Könich unn dem ganze Hofstaat an de Tisch gehuckt hatt unn grad vun ehrem goldene Tellerche gess hot, do kam plitsch platsch, plitsch platsch ebbes die Marmortrepp hoch. Dann hot’s an die Deer gekloppt unn geruf: »Könichstoochter, jüngste, mach mer uff!«
Se is gelaaf, wollt gucke, wer do drauß wär. Wie se awer uffgemach hot, hot de Frosch vor de Deer gehuckt. Do hot se hastich die Deer zugeschlahn, hot sich wiere an de Tisch gehuckt, unn es is ehr ganz schummerich wor.
De Könich hot gesiehn, wie ehr es Herzje gebubbert hot: »Kind, was gräielst dou dich? Steht v’leicht en Riese vor der Deer und will dich hule?«
»Och nää«, hot se gejawwelt, »es is kä Riese, es is en eklicher Frosch.«
»Was will de Frosch vun der?«
»Och, Vadder, wie eich gester im Wald bei dem Brunnen gehuckt unn gespielt honn, do is mei golden Kuchel ins Wasser gefall. Unn wie ich dorum gekrisch honn, hat se mer de Frosch hoch gehult. Und weil er das unbedingt wollt, honn ich em versproch, er könnt meine Spielkamerad were. Wo daacht eich dann, dass er aus seinem Wasser käm. Nou is er drauß unn will bei meich rin.«
Do hot’s es zwote Moh gekloppt unn geruf:
»Könichstoochter, jüngste,
mach mer uff!
Wäßt dou nimmee,
was de mer gester gesaht
bei dem kiehle Brunnewasser?
Könichstochter, jüngste,
mach mer uff!«
Do hot de Könich ganz eerscht iewer se gesaht: »Was de versproch host, das musst de aach halle. Geh unn mach em uff!«
Se hot gefollicht unn die Deer uffgemach. Do kam de Frosch rin gehippt unn ehr immer noh bis an ehre Stuhl. Do is er hucke geblieb unn hot geruf: »Hieb mich hoch bei dich!«
Se wollt partout nitt, bis endlich de Könich saht, sie müsst das mache. Wie de Frosch uff em Stuhl war, wollt er uff de Tisch, unn wie er do gehuckt hot, sahr-er: »Nou schub mer dei golden Tellerche nächster, dass mer zusamme esse könne.«
Das hot se gemach, awer mer konnt siehn, nitt gere. Dem Frosch hot’s geschmeckt, awer der Prinzessin hot’s gehob.
Endlich saht de Frosch: »Eich sin weile satt unn mied. Nou trah mich in dei Kämmerche unn mach dei seire Bettche zereecht! Do wolle mer uus schlofe lehe.« Die Prinzessin hot aangefang ze kreische unn hot sich gerisselt vor dem kalte Frosch, wo se sich nitt getraut hot aanzepacke, wo awer nou in ehrem schöne sauere Bettche schlofe sollt.
De Könich is awer ärjerlich wor unn saht: »Wer der geholf hot, wie de in Not warst, dene sollst dou nitt veraachte!«
Do hot se de Frosch mit zwei Fingercher genomm, hot en in ehr Kammer getrahn unn do in en Eck gesatzt. Wie se awer im Bett gelehn hot, kam er aangekroch: »Eich will schlofe so gut wie dou. Hieb mich ruff, ore eich sahn’s deinem Vadder!«
Do hot se die Wut krieht, hot en ruff gehult unn ge’n die Wand geplackt. »Nou hillst de Ruh«, hot se geschennt, »dou eklicher Frosch!«
Wie er awer runner gefall is, do war er kä Frosch meh, do war er en Prinz mit schöne freindliche Aue. De war nou, wie’s ehr Vadder wollt, ehr Gesell unn ehr Mann. Er hot ehr verziehlt, er wär vun ner bös Hex verwünscht wor, unn niemand hätt en könne aus dem Brunne rette as wie sie allän, unn morje wollte se zesamme in sei Reich gehn.
Unn weerklich, de nächste Daach kam en Wahn aangefahr mit acht weiße Gäil devor, die harre weiße Straußefere uff de Köpp unn sinn in goldene Kiere gang. Hinne uff em Wahn hot de Diener vun dem junge Könich gestann, das war de gut Heinrich.
Dem gure Heinrich war’s so läd gewes, wie seine Herr in en Frosch verwannelt wor war, dass er drei eise Bänner um sei Herz lehe geloss hot, dass es em nitt vor Weh unn Pein ausenanner breche sollt.
De Wahn sollt de jung Könich in sei Reich abhule. De gut Heinrich hot ihm unn der Prinzessin nin geholef, hot sich wiere hinne druff gestallt unn war voller Freid, dass seine Herr endlich erlöst war. Wie se en Stück gefahr ware, hot de jung Könich ebbes krache gehort, as wär ebbes verbroch. Do horr-er sich rum gedreht unn geruf:
»Heinerich, de Wahn, de Wahn!«
»Nää, Herr, eich kann’s ouch sahn.
Mer is en Band vum Herz gekracht,
das harr-ich mer do drum gelaacht,
dass es vor Pein mer sollt nitt breche,
weil dehr im Brunne fest tut steche.«
Noch emoh unn noch emoh hot’s unnerwechs gekracht, unn de jung Könich hot jedesmoh gemäänt, de Wahn gäng kaputt. Awer es ware nor die Bänner, wo dem gure Heinrich vum Herz abgesprung sinn, weil seine Herr nou erlöst unn glücklich war.

Aktuelles von und
für die Presse

facebookHier gehts zu unserer Facebook-Seite, auf der immer die aktuellen Neuigkeiten zu finden sind.

linie-klein

 

Tamar Dreifuss erhält den
Giesberts-Lewin-Preis >>
 

linie-klein

 
Ute Bales ausgezeichnet mit dem Martha-Saalfeld-Förderpreis 2018 des Landes Rheinland-Pfalz für »Bitten der Vögel im Winter« >>

linie-klein

 

Alle Umschlagfotos gibt es hier >>

linie-klein

Pressetexte >>

linie-klein

Hier gibts Leseproben zu unseren Neuerscheinungen  >>

linie-klein

facebook

nachricht

bookshop

instagram

 

  Links
Plan Buch
Edition Schrittmacher
Clara-Viebig-Gesellschaft
 trennstrich

RMV-Werbung
Anfahrt
Jobs
Presse

 trennstrich

Buchhandel
Auftragsproduktion

Videos
Impressum

 trennstrich   Rhein-Mosel-Verlag
Brandenburg 17
56856 Zell/Mosel
Tel: 06542/5151
  rmv-Logo