Literatur und Sachbuch
 presse

»So lewe se noch hout« Josef Peil

Märcher uff Hunsrücker Platt

 

Die vier geschickliche Brierer

 

Es war emoh en armer Mann, de hatt vier Bue. Wie die alt genuch ware, sahr-er: »So, dehr Kinn, nou müsst dehr naus in die Welt. Eich honn nix, was ich ouch genn kann. Allo dann, geht in die Welt, ler’t en Handwerik unn guckt zu, dass dehr zereecht kommt.«
Do honn die vier de Wannerstecke genomm, honn ehrem Vadder Adjè gesaht unn sinn zesamme es Tor naus. Noh ner Zeit kame se an en Kreizung, wo vier Weech vun abgang sinn.
Do saht de ältst: »Lo müsse mer ausenanner gehn, awer hout in vier Johr treffe mer uus wiere just an hie de Platz. In de Zwischezeit wolle mer uus Glück versuche.«
Nou is jeder seine Weech gang. Dem ältst is en Mann begehnt, de hot en gefroht, wo er naus wollt unn was er vor hätt. »Eich will en Handwerik lere«, saht de Borsch. »Dann geh mit mer unn weerst en Dieb!«
»Ou nää«, saht de Borsch, »das is kä ehrlich Handwerik unn nimmt merstens en bös Enn.«
»Dou brouchst nix Schleechtes ze denke«, saht de Mann, »eich will der bloß beibrenge, wie de hule musst, was suns kä Mensch kriehe kann, ohne dass der jemand uff die Schlich kimmt.«
Do hot sich de Borsch beschwetze geloss unn is bei dem Mann in die Lehr gang. Unn hortich war er so geschicklich, dass nix vor em sicher war, was er honn wollt.
De zwot Brure is aach eme Mann begehnt, wo en gefroht hot, was er in de Welt lere wollt. »Eich wäß es noch nitt«, saht de Borsch.
»Ei, dann geh mit mer unn weerst en Steregucker«, saht de Mann. »Es gitt nix Besseres uff de Welt, es gitt nix, was vor der verstoch bleibt.«
Dem Borsch war das reecht, unn er is en geschicklicher Steregucker wor. Wie er ausgeler’t hatt unn weirer ziehe wollt, hot em de Mäster en Fernrohr mitgenn unn saht: »Domit kannst de alles siehn, was uff de Erd unn am Hiemel vorgeht, vor der kann nix verstoch bleiwe.«
De dritt Brure hot en Jäächer in die Lehr genomm unn em so viel beibraacht, dass er de best Jäächer wor is. Wie de Borsch fort gang is, hot em de Jäächer en Gewehr geschenkt unn saht: »Das lo Gewehr schießt nie denewe. Was de domit ins Visier nimmst, triffst de bestimmt.«
De jüngst Brure hot aach en Mann getroff, wo en gefroht hot. »Häst de nitt Luste Schneirer ze were?«
»Du liewer Gott, nää«, saht de Borsch, »krumm hucke vun morjens bis omends, hien unn her stichele mit der Nohl unn Biehel-eise sinn nix for meich.«
»Och was«, saht de Mann, »es is nitt so, wie dou der das vorstellst. Bei mer ler’st de en ganz anner Schneirerkunst, domit kannst de’s zu ebbes brenge.«
Do hot sich de Borsch beschwetze geloss, is mitgang unn hot dem Mann sei Kunst vun Grund uff geler’t. Wie er fortgang is, hot em de Mäster en Nohl genn unn saht: »Domit kannst de zesammenähe, was de in die Finger kriehst, egal ob’s weich wie en Ei ore hart wie Stahl is. Es weerd alles wiere ä Stück, ohne dass en Noht ze siehn is.«
Wie nou die vier Johr rum ware, kame die vier Briere wiere an dem Kreizweech beinanner. Se sinn sich um de Hals gefall unn zesamme häm gang bei ehr Vadder.
»Nou«, saht de mit Spaß, »hot ouch die Luft wiere bei meich geweht?«
Se honn verziehlt, wie’s en gang war unn was jeder geler’t hatt. Se honn vor’m Haus unner me große Baam gehuckt. Do saht de Vadder: »Nou wolle mer moh gucke, was dehr könnt.« Er hot uff de Baam geguckt unn saht zu dem zwote Bu: Uhe in de Spitz vun dem Baam zwische de Äst is en Nist vun eme Buchfink. Sah mer, wie viel Eier drin leihe!«
De Steregucker hot sei Glas genomm, nuff geguckt unn saht: »Fünef.«
Nou kam die Reih an de ältst: »Hul dou die Eier runner, ohne dass de Vohl, wo druff huckt, sich muckst.« De geschicklich Dieb is nuff gestieh unn hot dem Vählche, wo nix gemerikt hot unn ruhich hucke geblieb is, die Eier unner’m Hinnere rousgezoh unn em Vadder braacht.
De hot se genomm, an jed Eck vum Tisch äns unn das fünefte in die Mitt gelaacht unn saht dem Jäächer: »Schieß dou die fünef Eier mit änem Schuss mitte dorch!«
De Jäächer hot sei Gewehr aangelaacht unn wie de Vadder es honn wollt, die Eier mit änem Schuss mitte dorch geschoss.
»Nou bist dou draan«, saht de Vadder iewer de veert Bu. »Dou nähst die Eier wiere zesamme unn aach die Vählcher, wo drin sinn, so dass en de Schuss nix gedon hot!«
De Schneirer hot sei Nohl genomm unn genäht, wie’s de Vadder honn wollt. Wie er fertich war, hot müsse de Dieb die Eier wiere uff de Baam ins Nist trahn, unn er hot se dem Vohl wiere unner gelaacht, ohne dass de sich gemuckst hätt. De Vohl hot die Eier fertich ausgebrüt unn noh paar Daach kame die Junge raus. Se harre an der Stell, wo de Schneire se zesamme genäht hatt, en rot Striemche um de Hals.
»Gut«, saht de Alt, »eich muss ouch lowe. Dehr hot ouer Zeit gut genutzt unn ebbes Ordliches geler’t. Nou kann eich nitt sahn, wer vun ouch de beste is. Bei Gelehenhät, wenn dehr ouer Kunst gebrauche könnt, weerd sich’s weise.
Nitt lang denoh hot’s en groß Spektakel im Lann genn, weil die Könichs-toochter vun eme Drache gehult wor war. De Könich hot sich Daach unn Naacht do drum Sorje gemach unn ausrufe geloss, wer das Mädche rett, derf’s heirate.
Die vier Briere ware sich änich: »Das wär doch en Gelehenhät for uus!« Unn zesamme sinn se los die Könichs-toochter rette.
»Wo se is, wer-ich gleich siehn«, saht de Steregucker, hot dorch sei Fernrohr geguckt. »Eich siehn se schun. Se huckt weit vun hie uff eme Felse im Meer unn newedraan leiht en Drache, wo uff se uffpasst!«
Do is er bei de Könich gang unn hot um en Schiff gefroht for seich unn sei Brierer. Domit sinn se iewer’s Meer gefahr, bis se an de Felse kame. Die Könichs-toochter hot immer noch do gesess, awer de Drache hatt de Kopp uff ehrem Schoß leihe unn hot geschlof.
De Jäächer saht: »Eich derf nitt schieße, eich tät das Mädche mit dem Drache zesamme treffe.«
»Dann will eich’s proweere«, saht de Dieb, hot sich aangeschlich unn das Mädche unner dem Drache fort geklaut. Das hot so hählich unn flott gang, dass das Untier iewerhaupt nix gemerikt unn ruhich weirer geschnarikst hot. Die Brierer harre Spaß unn sinn mit dem Mädche ab uff’s Schiff unn naus uff’s Meer.
Awer de Drache, wo die Prinzessin nimmee vorgefunn hot, wie er wackerich wor is, kam en noh unn hot voller Wut dorch die Luft gefaucht. Wie er grad iewer’m Schiff war unn runner wollt, hot de Jäächer sei Gewehr aangelaacht unn hot em mitte ins Herz geschoss. Das Untier is mausetot runner gefall, war awer so groß unn schwer, dass es das ganze Schiff ausenanner gefetzt hot. Se honn zum Glück noch e paar Brere zepack krieht unn sinn domit armselich uff dem weire Meer rumgeschwumm.

Aktuelles von und
für die Presse

facebookHier gehts zu unserer Facebook-Seite, auf der immer die aktuellen Neuigkeiten zu finden sind.

linie-klein

 

Tamar Dreifuss erhält den
Giesberts-Lewin-Preis >>
 

linie-klein

 
Ute Bales ausgezeichnet mit dem Martha-Saalfeld-Förderpreis 2018 des Landes Rheinland-Pfalz für »Bitten der Vögel im Winter« >>

linie-klein

 

Alle Umschlagfotos gibt es hier >>

linie-klein

Pressetexte >>

linie-klein

Hier gibts Leseproben zu unseren Neuerscheinungen  >>

linie-klein

facebook

nachricht

bookshop

instagram

 

  Links
Plan Buch
Edition Schrittmacher
Clara-Viebig-Gesellschaft
 trennstrich

RMV-Werbung
Anfahrt
Jobs
Presse

 trennstrich

Buchhandel
Auftragsproduktion

Videos
Impressum

 trennstrich   Rhein-Mosel-Verlag
Brandenburg 17
56856 Zell/Mosel
Tel: 06542/5151
  rmv-Logo